Ibrahim A. Anli

Middle East dictators came to power after monarchs or colonial administrations. The social-political landscape was devoid of any mechanism to stop them. To the contrary, it provided a welcoming atmosphere for one man rule. Whereas in Turkey, Erdogan took charge of a functioning democracy -despite all its flaws- when he was elected in 2002. Turkey was already an EU candidate; with a diverse media, dynamic society and thriving business sector. How in the earth was that possible? The Ottoman legacy Turkish people have lost an empire and the trauma runs very deep.  The humiliating feeling of defeat dominates the average Turkish mindset. Erdogan’s neo-Ottoman, revivalist discourse aims exactly at this sense of loss and the longing for regaining the glory of the imperial Golden Age. In the cases of Germany and Japan, the shock of the defeat in a World war and losing imperial domain was rehabilitated through a shared effort by the winners abroad and a moderate leadership at home.

Son bir aylık dönem Hizmet Hareketi içinde ve etrafında ciddi gelişmelere sahne oldu. Ahmet Dönmez tarafından İkinci 15 Temmuz sayılabilecek tehlikede bir cezaevlerinde isyan kumpası iddiası haberleştirildi. Buna binaen Hareket, darbeden sonra ilk kez Ortak Değerler İttifakı (Alliance for Shared Values) aracılığıyla kurumsal seviyede gönüllülerini ve geniş kamuoyunu doğrudan bilgelendiren açıklamalar yaptı. Bu arada bazı kalem erbabının eleştirileri doğrudan Hocaefendi'nin şahsına yöneldi ve bu çıkışlara da çok farklı türden tepkiler oldu. Hocaefendi ile ilgili olarak söz konusu fikirlerin dile getirilmesi bazı kafalara ters gelebilir. Gelgelelim bu onları bağnaz veya otoriter yapmaz. Tıpkı Hocaefendi'ye köşesine çekilme çağrısı yapanların bu fikirlerinden ötürü ajan, hain veya münafık olmayacağı gibi. Tartışma hür olmalı. Zahirde ifade edilenin ötesinde niyet okumalara girerek kötü bir gelenek başlatmaktan kaçınmak lazım. Bir iktisat mezunu için iddialı sayılabilecek sözl

The Kurdistan Region of Iraq emerged as a de facto state in the aftermath of the First Gulf War. The main incidents that led to the end of Baath rule in Iraqi Kurdistan were the 1991 popular uprising against Saddam Hussein’s regime and the ensuing enforcement of “no fly zone” by the US and its allies. After a decade of weak autonomy marred with the blockade imposed by Saddam Hussein, humanitarian crisis, and internal rifts, the region was totally relieved from the pressures of the Baath regime in 2003. The years between 2003 and 2014 were marked with huge economic growth, political stability and growing international as well as popular support for Kurdistan.  The unsuccessful ISIL attempt to seize Erbil in 2014 triggered a downturn in economic prosperity. This was followed by deepening of disagreements on oil revenue sharing between Kurdistan Regional Government in Erbil and the Iraqi Federal Government in Baghdad. Tensions reached a peak with territorial disputes soon after Kurd

Türkiye siyaseti bir akvaryum olsaydı faşizm onun suyu, tarihteki birkaç istisna dışında partiler de balıkları olurdu. O istisnalar da ya ANAP ve AKP gibi suya alışıyorlar, ya da ÖDP ve HDP gibi değişmemekte direnip en sonunda nefessiz kalıyorlar. Devlet ılımlı olanı sevmiyor. Çünkü bu çoğulcu, sivil ve dolayısıyla bağımsız olmak demek. Görüşünüz ne olursa olsun, eğer o fikrin bağnaz ve kavgacı versiyonunu benimsiyorsanız o zaman da pek makbulsünüz. Devlet, Osmanlı'daki tımarlı arazi gibi o mahalleyi sadakatiniz karşısında sizin idarenize veriyor. Gerçek demokrasilerde bir tür "Nasıl, kim tarafından yönetilmek istersiniz?" sorusu olan seçimler, Türkiye'de "Faşizminizi nasıl alırdınız?" sorusu aslında. Örtülü bir tek parti düzeni. Ama hakkını yemeyelim, yine de bir nebze seçme hakkınız var çünkü Türkiye emsalsiz zenginlikte bir faşizm florası. Sakallısı, türlü türlü bıyıklısı, papyonlusu, öjelisi, başörtülüsü, poşulusu...hepsi mevcut! Görüntüyü biraz

Modern Turkey is an exceptional case as it was allowed to maintain a massive armed force despite having lost a World War. The explanation to this special treatment lays in a consensus between the country's early elites and their Western counterparts. While Turkish elites guaranteed a secure southern flank to the Western club, the latter agreed to provide vital defense infrastructure as well as financial aid and to limit its democratic expectations to the minimum level. Hence, Turkish Armed Forces was able to interrupt democratic procedures at home as long as it remained loyal to certain international security engagements with the West. At the international level, the deal worked well for both sides. The young republic's early alignment with the West and the ensuing NATO membership bestowed Turkey a whole 20th century without a major war. This was a true gift given decades of Soviet threat in Turkey's north as well as highly vengeful and unpredictable Baathist regimes

24 Haziran seçimleri ile birlikte Türkiye'de mevcut olan tek adam düzeni şifresiz yayına geçmiş oldu. Bu basit bir olay değil. Tipik bir Ortadoğu diktatörlüğü hikayesi değil izlediğimiz. Zira Ortadoğu'nun tek adamları ya kralları devirerek veya kendilerinden önceki diktatörlerden görevi devralarak başa geçtiler. Yani altyapı büyük ölçüde hazırdı. Türkiye ise AB'nin kapısının eşiğinden bu noktaya geldi. Dolayısıyla yıkımın vebali tek bir kitleye çıkarılamayacak kadar büyük. Herkes şapkasını önüne koyup muhasebesini yapmalı. Masanın altına saklanmak yok! Mesela Kemalist tabaka içinde özellikle 17-25 Aralık'tan bu yana ellerini ovuşturarak gidişatı seyreden bir kesim var(dı). Kelime seçimimden tüm Kemalistleri itham etmediğim anlaşılıyor olsa gerek. Sözüm işte tam da bu şark kurnazı kitleye: Makası ters ucundan tuttunuz. Halbuki plan kulağa ne kadar hoş geliyordu değil mi? AKP Cemaat'i bitirecek, kendisi de Türkiye siyasetinin yoruculuğuna dayanamayarak eriyec