Ibrahim A. Anli

Ermeni'ydi. Bir bahar günü abisiyle dere kenarında oynamak için ayrıldığı evine döndüklerinde bütün aileleri katledilmişti. Varlıklı bir hanenin mutlu çocukları olarak gitmiş, her şeylerini yitirmiş iki yetim olarak dönmüşlerdi. Zorlu bir yolculuğun ardından vardıkları Suriye sınırında takatleri tükenmiş ve son bir ümitle bir Müslüman aileye sığınmışlardı. Hemen isimleri ve dinleri değiştirildi. Ermenilik'ten "kılıç artığı" olmaya "terfi" etmişlerdi. Ömrünün sonlarına geldiğinde artık bambaşka bir hayati vardi. Bir Müslümanla evlenmiş; çocukları, torunları olmuştu. Anadolu'ya zoraki gelin olarak dağılan birçok emsali gibi hikayesini yerin yedi kat dibine gömmüş, ağıtlarını bile gizli yakmıştı.  Gel gelelim insan yaşlandıkça çocuklaşır derler. İçinde hala dere kenarında oynamaya gitmek isteyen bir kız çocuğu vardı. Günler, haftalar geçtikçe bu hayali zapt etmek daha da zorlaşıyordu. Köyünü ziyaret etmek istiyordu. Gelin gittiği ailede adeta hikay